जेनजी आन्दोलन : पुरानो राजनीति विरुद्ध नयाँ पुस्ताको हुंकार

नेपालको सडक फेरि तातेको छ। घामले मात्र होइन, युवाको रगतले पनि सडक रातो भएको छ। नाराहरू गुञ्जिरहेका छन्— “हामी परिवर्तन होइन, न्याय खोज्दैछौं।” यो केवल आन्दोलन होइन, पीढीको चिच्याहट हो। दशकौँदेखि सुनिँदै आएको झूट, भद्दा राजनीतिक खेल, र कुर्सीमा अड्किएका पुराना नेताहरूप्रति असह्य वितृष्णाबाट जन्मिएको क्रान्तिको स्वर हो यो।
यो जेनजी (Gen-Z) पुस्ताको आवाज हो — जसले अब पुरानो पुस्ताको धोका सहन सक्दैन। उनीहरूले बाल्यकालदेखि नै राजनीतिक अस्थिरता देखे, पढाइका अवसर गुमाए, रोजगारका ढोका बन्द भएको महसुस गरे, अनि आफ्नो सपना विदेशको टिकटमा सुम्पिनु पर्‍यो। अहिले उनीहरू उठेका छन् — आफ्नो देश, आफ्नो पहिचान र आफ्नो भविष्यका लागि।
नेपालको राजनीतिक इतिहास हेर्दा, क्रान्ति र आन्दोलन कुनै नयाँ कुरा होइन। तर फरक के छ भने, यो पुस्ताले अब क्रान्तिको नाममा धोका खाँदा–खाँदा थकित भइसकेका छन्।
पुराना पार्टीहरूले युवा पुस्तालाई भाषणमा “देशको भविष्य” भने, तर व्यवहारमा सधैं पछाडि धकेले।

सरकारी जागिर केवल पहुँचवालाको अधिकार बन्यो, भ्रष्टाचारले नीति नै निल्यो, अनि “मेरो पालो कहिले आउँछ?” भन्ने प्रश्नले युवाको मन जलिरह्यो।
जेनजी पुस्ताले अब त्यो अन्यायलाई मौन स्वीकृति दिन छाडेका छन्। उनीहरू डिजिटल पुस्ता हुन् — संसारको चेतनासँग जोडिएका, सूचनामा बलिया र आत्मसम्मानमा दृढ। उनीहरूलाई नेता होइन, उत्तरदायित्व चाहिएको छ। नेता बोलिरहे, उनीहरू अब प्रश्न गरिरहेका छन्।
“किन परिवर्तन केवल भाषणमा मात्र हुन्छ? किन नीतिले नागरिक होइन, नेताको स्वार्थ रक्षा गर्छ?”
यो आन्दोलनका सहिदहरू केवल नाम होइनन् — उनीहरू सपनाको प्रतीक हुन्।
कसैको रगतले सडक रङ्गियो, कसैको नारा गोलीमा रोकियो, तर आवाज रोकिन सकेन।
त्यो आवाज अब देशभर फैलिएको छ — गाउँदेखि सहरसम्म, विद्यालयदेखि विश्वविद्यालयसम्म।
युवाहरूको मनमा केवल रोष छैन, जिम्मेवारी पनि छ। उनीहरू देश बनाउन चाहन्छन्, तर अवरोध पुराना नेताहरू हुन्।

त्यसैले उनीहरू भन्छन् —
“हामी नयाँ पार्टी होइन, नयाँ सोच खोज्दैछौं।”
उनीहरूलाई थाहा छ, परिवर्तन केवल नेताले होइन, नागरिकले ल्याउँछ।
त्यसैले उनीहरूले सडकलाई मञ्च बनाएका छन्, र आफ्नो पीडा कविता र नारा बनेर पोखिरहेका छन्।
आजको राजनीति दुई धारमा विभाजित छ —
एकातिर पुरानो पुस्ताको सत्ता–लोभ र स्थायीताको भ्रम,
अर्कोतिर नयाँ पुस्ताको सपना, विद्रोह र आशा
पुराना दलहरू अझै पनि भूतकालका उपलब्धिमा गर्व गर्छन्, तर युवाहरू भविष्यको माग गर्छन्।
एकले कुर्सी बाँड्दैछ, अर्कोले जिम्मेवारी खोज्दैछ।

यो केवल पुस्ताबीचको संघर्ष होइन, मूल्य र दृष्टिकोणबीचको युद्ध हो।
नेता अहिले पनि नारा दोहोराइरहेछन्, तर युवाको आँसुले त्यस नारा पखाल्दैछ।
जेनजी आन्दोलनको शक्तिलाई बुझ्न नसक्ने नेतृत्वले अब आफ्नो अस्तित्व नै गुमाउने संकेत पाइरहेको छ।
यो आन्दोलनले एउटा ठूलो सन्देश दिएको छ —
देश प्रेम केवल झण्डा फहराउने कुरा होइन, अन्यायसँग लड्ने साहस हो।
जेनजी पुस्ताले देशभक्तिको नयाँ अर्थ दिएको छ —
जहाँ भाषण होइन, व्यवहार नै प्रमाण हो।
सामाजिक मिडियामा तिनको स्वर विश्वभर फैलिएको छ।
विदेशमा रहेका युवाहरू पनि भावनाले आन्दोलनमा जोडिएका छन्।
कसैले आफ्नो पसिना पठाइरहेछ, कसैले आफ्नो आवाज देशका हरेक कुनामा एउटा चेतना फैलिएको छ
हामी अब डराउँदैनौं, हामी अब चुप बस्दैनौं।
नेपाल अहिले इतिहासको मोडमा उभिएको छ।

एकातिर दशकौँको थकान, अर्कातिर उत्साह र विद्रोहको लहर यदि पुरानो राजनीति अझै आँखा चिम्लिरह्यो भने, यो लहरले सिङ्गो सत्ता संरचना बगाइदिनेछ।
तर यदि युवाको पीडालाई स्वीकारेर राजनीतिले आत्मसुधार गर्‍यो भने —यही आन्दोलन देश पुनर्जागरणको सूत्र बन्न सक्छ।
जेनजी आन्दोलन केवल विरोध होइन, देशलाई फेरि जागृत गराउने आवाज हो।
सहिद युवाहरूले देखाएको बाटो हामी सबैका लागि दीप बनेको छ।
हामीले त्यो बलिदान बेकार जान दिनुहुन्न।
नेपालको नयाँ बिहान तब मात्र आउँछ जब पुराना र नयाँ पुस्ता हातेमालो गर्छन्,
र राजनीतिले भाषण होइन, सेवा र इमानको बाटो रोज्छ।
जेनजी आन्दोलन केवल सडकमा जन्मिएको विद्रोह होइन
यो चेतनाको पुनर्जागरण हो, देशप्रेमको पुनर्जन्म हो ।